Filipijnen - Sabang

Zondag 15 mei '05
dag 187
Sabang (Palawan)

Mijn volgende stop is Sabang, gelegen aan de andere kant van Palawan. Om er te geraken neem ik een volgepropte jeepey, het Filippijnse vervoermiddel bij uitstek. De jeepney zit propvol met locals en allerhande bagage. De rit blijkt niet zonder gevaren, de zandwegen zijn soms erg sterk hellend. Één keer zijn we met de jeepney dwars naar beneden geschoven, ik dacht dat mijn laatste minuten geteld waren maar blijkbaar is mijn engel bewaarder er weer even tussengekomen. Uiteindelijk doen we er net geen 4uur over voor 97km.

Aangekomen moet ik nog langs het verlaten strand een 2km wandelen maken voor ik mijn resort bereik. Mijn ondertussen loodzware bagage laat ik voor enkele peso’s door een Filippino dragen.

Aangekomen bij 'Mary beach resort' kan ik mijn ogen nauwelijks geloven, dit moet zowat het mooiste en idyllische plekje zijn dat ik ooit heb bezocht. Kilometers lang hagelwit strand met de meest exotische bomen, een lieflijk eilandje vlak voor mij en achter mij de dreigende jungle. Op het verlaten strand staan 4 cottages.

Op dit verlaten stukje paradijs blijk ik ook nog de enige gast te zijn en krijg zo de best gelegen cottage. De cottage is niet meer dan een houtenhut met een bed van planken, een wc-pot en een spuit met koud water. Boven mijn bed hangt één lamp die ik van 18uur tot 22uur kan gebruiken, daarna wordt onherroepelijk de elektriciteit uitgeschakeld. Basic? Ja ongezien maar net dit geeft het geheel nog meer authenticiteit mee. Hier een luxe resort neer plaveien zou een echte schande zijn maar in de toekomst niet onwaarschijnlijk, voor dit gebeurd zou ik allen aanraden hier even op vakantie te komen en zelf mee te maken hoe uniek deze plek is.

In de namiddag doe ik een lange strand wandeling. Van de verbluffende omgeving word ik emotioneel, de behoefte om deze ervaring te delen is groot. Even later lig ik met lounge muziek van de I-pod zachtjes te soezen op het strand. Als ik word opgeschrikt door een tapir die op enkele meters curieus rond mij hangt realiseer ik met dat ik maar enkele meters van de jungle verwijderd ben.
Als ik later verder wandel kom ik aan enorme mangroves terecht. Dit is hier een beschermd natuurreservaat en alhoewel deze plek erg verlaten is kan ik met een Filippino met een klein bootje meevaren door de indrukwekkende mangroves. De Filippino familie ontfermd zich uitstekend over mij en maakt mij lekkere maaltijden klaar. Een plekje om te koesteren en nooit te vergeten.

maandag 16 mei '05
dag 188
Sabang (Palawan)

Één van de bezienswaardigheden van Palawan is de undergroundrivier. Je kan de ondergrondse rivier enkel bereiken per boot of een 6km lange tocht dwars door de jungle. Avonturier dat ik ben kies ik voor de jungle.

Het junglepad begint ongeveer 500meter van mijn resort en vooraleer ik aan de tocht kan beginnen moet ik aan het vertrek me eerst laten registreren in een dik logboek. Volgens het logboek ben ik de eerste trekker in 3dagen die de undergroundriver via de jungle bezoekt. De man van het paviljoentje kijkt me bendenkelijk aan en probeert me nog duidelijk te maken dat de jungle niet zonder gevaren is, ik ben kort van repliek en zeg hem dat ik al 6maanden aan het rondtrekken ben en dat ik letterlijk al heel wat ‘watertjes’ heb doorzwommen.

Met een kleine rugzak gevuld met een fles water, muggenmelk, 2 boterhammen en een handdoekje begin ik aan nieuw avontuur.
Ongeveer om de 20meter zie ik een boom met een likje rode verf op geschilderd, dat is de enige aanwijzing om door de dichtbegroeide jungle te geraken.

Het is nog maar 8uur ’s morgens, toch moet het al meer dan 35° zijn en de vochtigheid zal bijna 100% zijn. Al na een paar honderd meter wordt duidelijk dat ik deze tocht weer zwaar onderschat heb. Klimmen en dalen moet ik doen met behulp van wortelstammen en rotsblokken. Ik bengin me te realiseren dat ik niet in één of ander artificieel aandoende jungle zit maar dat ik echt in de ‘real stuff’ ben. De constant dreigende geluiden maken het geheel claustrofobisch. Het zweet gutst weer met beken van mijn voorhoofd en lijf.

De angst zit er goed in als ik na amper een kwartier het pad kruis met een reuze lizerd, een soort varaan. Wellicht door mijn licht paniekerige reactie vlucht de varaan weg. Als ik op adem wil komen en even wil rusten en mijn hand op een boom laat rusten pak ik recht op een minuscuul slangetje, mijn kreet moet tot ver in de jungle te horen zijn geweest.

Aan de 6kilomter lijkt geen einde te komen en om de 50 meter moet ik stoppen om het zweet af te deppen en een slok te drinken, ik besef nu dat ik veel te weinig water mee heb genomen.

Na een poosje kom ik aan een wondermooi stukje jungle met watervalletjes waar fantastisch mooie vlinders rond dartelen maar merk ook een troep apen op die uitdagend naar mij komen en een zeer agressief gedrag vertonen. Ik maken me dan ook snel uit de voeten.

Tijdens mijn tocht maak ik nog kennis met slangen, heel rare reptielen en insecten, vogels, hele hordes agressieve apen in een weergaloze groene omgeving, maar nooit voelde ik mij een seconde zonder gevaar en was heel blij dat ik drie uur later de ondergrondse rivier bereikte.

Met een klein bootje vaar ik 4km door de ondergronds rivier, het eerste gedeelte heeft prachtig groen/blauw water waar ik de scholen vissen tot diep kan bewonderen, tegen de hemel hangen duizenden vleermuizen en honderden zwaluwen vliegen laag, alleen de stank van de uitwerpselen is hinderlijk en het betert er niet op hoe dieper we de grot invaren. Grote zalen tot 350 meter hoog en dan weer lage benauwde tunnels, heel indrukwekkend.

Normaal zou ik terug het jungle pad nemen maar mijn energie (lees vrees) is zogoed als op, een boot nemen is een optie maar duur omdat ik alleen ben. Ik wacht een tijdje bij de bootjes en mijn blijdschap is groot dat ik terug kan varen met een Australisch/Italiaans stel die met een boot naar de underground river zijn gekomen. Sven en Juice, zo heet het jonge stel, is sympathiek en spreken samen af morgen een boot te huren om van Sabang naar El Nido te varen, mijn volgende bestemming.