31/03/2005 - 12/05/2005
Donderdag 31 maart ruilen we smoggy Manilla in voor 6 weken tropisch genot op één van de allermooiste eilanden van onze planeet: BORACAY Boracay behoord tot de Visaya's groep gelegen tussen Luzon en Mindanao. Het eiland is met zijn 9km lengte en max. 1km breedte een spat op de kaart maar het is onder de Filipinos wel bekend als de 'place to be', meer dan 180 hotelcomplexen en evenveel restaurants (gelukkig allemaal laagbouw) huizen er op het eiland. De meeste concentreren zich aan het 4km lange 'White beach' zoals de naam al doet vermoeden een fenomenaal wit poederstrand bezaaid met honderden kokospalmen.
In 2001 had ik dit unieke plekje al eens met Ann bezocht en het werd al snel duidelijk dat er sindsdien veel veranderd is, White beach is nu zo goed als volgebouwd met hotels, restaurants, discotheken en winkels van alle pluimage. Vooral in de weekends wordt Boracay omgetoverd tot een grote open discotheek waar het Yuppie volkje uit Manilla en Seoel uit de bol gaan. Het is de eerste dagen wennen aan het inferno van jong geweld maar geleidelijk zie ik dat als een pluspunt temeer als ik ontdek dat het eiland vele verborgen schatten bezit waar de gemiddelde toerist geen weet van heeft en waar ik als ik dat nodig acht me in alle stilte kan afzonderen.
Enkele honderden meters van het drukke white beach bevind zich 'Diniwid', een rustig plaatsje met een piepklein strandje dat vooral gebruikt wordt als aanleg plaats voor toeristenbootjes die hier hun lunch komen nuttigen.
Diniwid omvat een klein dorpje, 2 kleine budget ressorts, een luxe hotel en een appartementen complex in de heuvel. Het is daar dat ik een kleine studio huur en Ann een villa 20meter verderop. Allebei hebben ze een fantastisch uitzicht over de oceaan en white beach.
Een nadeel is dat we om onze verblijfplaatsen te bereiken maar liefst 217 treden moeten bestijgen! In een vochtige hitte van circa 35gr is dat vooral de eerste dagen echt moordend, maar het positieve aan het hectisch klimwerk is de fysieke inspanning die ik goed kan gebruiken.
Studio
Mijn studio is klein maar heeft alle comfort. Een openkeuken, televisie met 80kanalen, een (te hard) bed, airo en een prima kleine badkamer. Maar het allertofste is dat ik in de wondermooie tuin een eigen prieeltje heb met tafel en stoelen en een echt verbluffend uitzicht.
Ik zit vol met goede voornemens en wil voor de periode dat ik hier ben een mountainbike huren. Om dit toch even eerst uit te testen huur ik met Ann een fiets voor één dag maar valt dat even tegen;
de moordende vochtige warmte, het heuvelachtige landschap en vooral de erbarmelijke fysieke toestand besluiten mij na een dag afzien de fiets in de ruilen voor een brommertje. Gemakzuchtig, ik weet het.
Keuken 
Bathroom
slaapplaats
privé tuin
Prieel
conditionering
Wat doet een mens zo 6 weken op een tropisch eiland? Wel na twee dagen is er al sprake van conditionering; zoals altijd vroeg opstaan, ontbijten op mijn prieeltje, met de motorfiets naar een idyllisch plekje om te snorkelen, te lezen of te zonnen, dan een lichte lunch nuttigen om dan na de middag op white beach op het strand aan hotel ‘Sea Wind’ mij neer te smijten op een luxezetel in gezelschap van een fruitcocktail. Daar neem ik bijna dagelijks een uur massage op het strand. In de valavond ga ik naar de lokale markt mijn inkopen doen om vervolgens thuis gezellig te koken en achteraf nog wat televisie te kijken. Misschien niet echt boeiend of indrukwekkend maar heerlijk rustig.
genieten van het ontbijt 
Een strandmassage
aperitieftijd op het terras
White Beach
Dit stukje strand moet zowat het mooiste op aarde zijn. Uitgestrekt over 4km is dit witte poederstrand ongeëvenaard. De combinatie met de turkooisblauwe zee en de immense palmbomen versterken dit buitengewone stukje natuur. Het is allemaal wel toeristisch maar toch is er voldoende ruimte om afgezonderd te kunnen genieten. De gezellige bars en restaurants op het strand misstaan totaal niet, integendeel ze geven het geheel een extra dimensie mee.
Ons plekje
Meestal breng ik de voormiddag samen met Ann door. We rijden dan naar een heerlijk stukje strand aan de andere kant van het eiland waar we op enkele lokale inwoners na zogoed als allen zijn. Het heeft niet het witte poederzand van White beach maar de rust en de jungleachtige omgeving maken van dit plekje iets unieks. Tevens is het ook een van de betere snorkelplaatsen van het eiland.
Af en toe krijgen we gezelschap van kinderen in de buurt die ons na een tijdje goed leren kennen en waar we soms samen mee zwemmen of frisbee spelen.
Bijna dagelijks breng ik een bezoek aan het internetcafé gelegen aan White beach met goede pc’s en een redelijke verbinding. Mails nakijken en surfen op de site van het Laatste Nieuws zijn een absolute must. Het is trouwens heerlijk koel in de perfect geacclimatiseerde ruimte.
The market en Mall
Met Ann ga ik dineren in het chique Friday’s hotel, gelegen op het mooiste stukje van White beach. We krijgen een romantisch tafeltje op het strand, we zijn in onze nopjes. Voor 20$ mogen we mee genieten van het uitgebreid buffet dat heel lekker en verzorgd is. We drinken 2 flessen wijn, iets wat ze daar niet gewoon zijn, dagen later worden we daar zelfs in Dinewid over aangesproken! Onze reputatie van dronkelappen hebben we dus hier ook al! Goed aangeschoten waggelen we terug naar onze appartementen, God mag weten hoe we die 217 trappen zijn opgeraakt.
http://www.fridaysboracay.com/index.htm
Mandala Spa
Samen met Ann naar het exclusieve Mandala spa resort. Heel mooi en rustig gelegen en ver boven mijn budget. Toch kan ik er niet aan weerstaan en laat me verleiden tot een oliemassage met daarna een scrub en een sauna. Dit is genieten maar maak toch constant de bedenking dat ik voor dit geld 15 massages van een uur op het strand kan nemen!
http://www.mandalaspa.com/
Carabao san José (provincie Romblom)
We huren een boot voor een dag en varen naar het eiland San José. Na een zalig uur varen bereiken we dit eiland dat qua oppervlakte 3keer groter is dan Boracay. Eerst snorkelen we een uurtje om daarna een Pasta te verorberen die Ann heeft klaargemaakt.
Kort na de lunch bezoeken we het eiland. Het eiland telt naar schatting 8500 inwoners maar daar is amper iets van te merken. Als we de kleine visserhaven bereiken komen enkele 10tallen kinderen naar ons toegesneld, het is duidelijk dat hier amper toeristen komen, we lijken voor hen een heuse curiosa. We komen niet meer bij van het lachen met al die kinderen die aan ons lijf blijven hangen want ook hier op de Filippijnen zijn de kinderen hartverscheurend lief. 
Het is opvallend hoe inventief kinderen zijn in Zuidoost Azië met de manier waarop ze spelen en speelgoed maken en vooral hoe ze zich er mee amuseren.
Verder bezoeken we nog het stadje en geraken aan de praat met een Nederlander die hier woont maar al snel blijkt dat die een vijs kwijt is want zijn verhalen zijn zo onsamenhangend en overdreven dat we onze lach nauwelijks kunnen inhouden.
Surprise
Het was raar opkijken toen plots Frank voor mij stond om samen mijn verjaardag te vieren, totaal onverwacht daar hij het super druk heeft met zijn nakende opening van zijn eerste fototentoonstelling in Manilla. ’s Avonds zijn we naar het Indische ‘Treu Food’ restaurant gaan dineren, een supergezellig restaurant aan White beach.
terras